Lukomir je planinsko selo koje se nalazi na južnim obroncima Bjelašnice, na 1472 metara nadmorske visine, što ga čini najvišim naseljenim mjestom Bosne i Hercegovine i jedinim preko 1300 m. Selo Lukomir udaljeno je od Sarajeva oko 50 km, a od Konjica 35 km. Smješteno je na litici kanjona Rakitnice, između dva vrha, Lovnica (1856 m nv) i Obalj 1896m nv). Na osnovu stećaka koji se nalaze u selu i koji potječu iz XIV i XV stoljeća, vjeruje se da je selo bilo naseljeno i prije više stotina godina.
Većina stanovnika Bjelašnice je porijeklom iz Hercegovine i to iz tri sreza, nevesinjskog, mostarskog i ljubuškog. Stočari su oko Đurđev-dana (06.maja), tačno utvrđenim putevima polazili na planinu, a sa planine su se vraćali oko Lučin-dana (31.oktobra). Iz nevesinjskog sreza dolazili su stočari iz tri sela: Kamene, Žulja i Gornje i Donje Rabine. Iz mostarskog sreza dolazili su stočari iz sela iz okoline Mostara i sela reona Podveležja (Bivolje brdo, Gubavica, Dračevice, Gnojnica, Hodbina, te iz sela Svinjarine, Banj dol, Opina, Dobrača, Dračevica. Iz Ljubuškog su dolazili iz sela Gracka.
Neki od ovih stočara su se vremenom na Bjelašnici trajno nastanili i formirali sela: Blace, Čuhovići, Lukomir, Umoljani, Rašumovci, Kramari, Milešići, Brda, Šabići. Manji broj stanovnika Bjelašnice je porijeklom iz Bosne – stanovnici sela Lukavca i Rakitnice.
Početkom XX vijeka selo Gornji Lukomir pominje se kao ljetno selo, mjesto gdje stanovnici Donjeg Lukomira tokom ljetnih mjeseci svoju stoku dovode na ispašu. Udaljenost između ova dva mjesta je oko 300 m vazdušne linije. Selo su naseljavali pripadnici dvije porodice, porodice Čomor i porodice Masleša. Pedesetih godina prošlog vijeka stanovnici sela Donji Lukomir sele se u Gornji Lukomir. Kao uzrok selenja, današnji stanovnici Gornjeg Lukomira, navode bolju saobraćajnu povezanost Gornjeg Lukomira sa općinom Konjic, ali i drugim selima na Bjelašnici. Kuće su gradili tokom šezdesetih i sedamdesetih godina XX vijeka. Do tada su živjeli u ljetnim kolibama koje su koristili prilikom ispaše stoke dok su živjeli u Donjem Lukomiru. Etnološko odjeljenje Zemaljskog muzeja u Sarajevu je tokom istraživanja 1985.godine zabilježilo postojanje 43 stalno naseljena domaćinstva u Gornjem Lukomiru, dok je Donji Lukomir bio trajno napušten. Električna energija i telefon u selo su uvedeni nekoliko godina prije rata od 1992.godine do 1995.godine.
Po kazivanju Muhameda Čomora (oko 70 god.), porodica Čomor se na Bjelašnicu trajno naselila prije više od stotinu godina. Doselili su iz okoline Stoca ili iz sela Vranjevića u Podveležju tri brata: Salih, Omer i Meho, zv.Šanja. Ova prvobitna porodica se proširila kasnije na četrdesetak kuća.Čomor Muhamed vodi porijeklo od Saliha, a supruga mu je iz sela Rakitinice. Inače, po kazivanju Muhameda, većina seljana su se do skora ženili među sobom, pa su tako i njegova tri sina su pronašli «iz Čomora».
Trajno naseljavanje sela Gornji Lukomir se odvijalo od pedesetih do polovine sedamdesetih godina XX vijeka kada se grade kuće, škola i džamija (prva kuća je napravljena između 1952. i 1955.godine, a zadnja je sagrađena 1974.godine. Do rata je osnovnu školu u Lukomiru pohađalo oko 50 učenika, a danas, tokom cijele godine, u selu žive sljedeće porodice: Čomor Salih sa sinom i snahom, Čomor Nura, Čomor Ismet sa ženom, Čomor Salem sa ženom i sinom, Čomor Vejsil sa ženom, Čomor Halil sa ženom, djetetom i majkom, Masleša Hamid sa ženom, dva sina i snahom. Veće iseljavanje mladog svijeta iz ovog sela odvijalo se u poslijeratnim godinama prema Pazariću, Hadžićima, Vlakovu.
Džematski odbor Lukomir formiran je 1968. godine kad je i završavan mesdžid u ovom selu (svečano otvoren 8. maja 1969. godine). Prvi imam ovog mesdžida bio je Derviš ef. Čomor (dvije godine), zatim Salem ef. Vatrić (pet godina), potom Abdulah ef. Bandić. Zanimljivo je da su u ovom selu imami dvadesetak godina radili bez novčane pomoći. Plaća za njihov trud ugađala se tako što su im mještani prezimljavali 20-30 brava o svom trošku.
Tokom mjeseca ramazana 2014.g. u džematu Lukomir počeli su radovi na izgradnji nove munare uz džamiju u ovom džematu te aktivnosti na zamjeni dotrajalog krova džamije novim limenim pokrovom. Vrijedni radnici uspjeli su ovaj hajirli posao privesit kraju još u toku mubarek mjeseca ramazana te su kandilji na novoj munari upaljeni 24.07.2014.godine.
